Related Articles
बॉलिवूड चित्रपटाचे गाणे गोरे रंग पे ना तू इतना गुमर कर गोरा रंग दो दिन में ढल जायेगा. जरी ते एक गाणे आहे परंतु ते अगदी बरोबर आहे कारण चांगले दिसणे आणि गोरा रंग नेहमी आपल्याबरोबर राहत नाही. वाढत्या वयानुसार हे सर्व सौंदर्य एका बाजूला राहते आणि राहते फक्त खरे प्रेम.
म्हणूनच असे म्हटले जाते की एखाद्याने मनुष्याचे स्वरूप पाहून त्याच्यावर प्रेमात पडू नये. कारण एखाद्या व्यक्तीचे वागणे कधीही बदलत नाही परंतु त्याचे सौंदर्य वयानंतर बदलू लागते. आणि खरे प्रेम तेच आहे जे चेहर्याकडे बघून नव्हे तर माणसाचे मन पाहून केले जाते. तर आज आम्ही तुम्हाला अशाच एका प्रेमकथेबद्दल सांगत आहोत जे तुम्हाला ऐकूनही समजेल की खरे प्रेम काय असते.
ही बेंगळुरूचा श्रीमंत मुलगा आणि एका गरीब शेतकऱ्याची मुलीची प्रेमकथा आहे. शिवम हा बेंगळुरूच्या एका श्रीमंत कुटुंबातील एक मुलगा होता. त्याने एक दिवस गावाजवळ या मुलीला पहिले आणि तिला पाहताच क्षणी तो तिच्या प्रेमात पडला.
शिवमने मुलीला शोधून काढले आणि त्याला समजले की तिचे वडील एक शेतकरी आहेत. ती मुलगी खूप सुंदर आणि खूप हुशार होती. शिवम जरी श्रीमंत घरातील असला तरी या मुलगीला आपले प्रेम पटवून देणे शिवमसाठी सोपे काम नव्हते.
जेव्हा शिवम पहिल्यांदा त्या मुलीकडे गेला आणि तिला प्रपोज केला तेव्हा मुलीने स्पष्टपणे नकार दिला. मुलीला वाटलं की ती एका गरीब शेतकर्‍याची मुलगी आहे आणि मुलगा इतका पैसावाला आहे, अशा परिस्थितीत या दोघांची भेट कधीच शक्य होणार नाही.
पण शिवमनेही हार मानली नाही आणि तो लग्नाच्या नात्याने थेट मुलीच्या घरी गेला. मुलीच्या कुटूंबियांनी लग्नाला होकार दिला आणि दोघांनी लग्न केले. दोघेही आपल्या विवाहित जीवनात खूप आनंदी होते आणि सर्व काही इतके चांगले चालू होते की मुलीला अचानक त्वचा रो-ग झाला.
जरी मुलीवर बरेच उ पचार झाले पण तिला काही फा-यदा झाला नाही तिचा आजार बरा होऊ शकला नाही आणि मुलीचे सौंदर्य दिवसेंदिवस कमी होऊ लागले. आणि ती आ जारी पडू लागली. तिच्या प्रकृतीमुळे मुलीला असे वाटले की तिचे सौंदर्या कमी झाल्यामुळे आता शिवम तिला सोडून जाईल. या चिंतेत मुलगी आणखी कमकुवत होत होती.
मग एके दिवशी मुलाला अपघा-त झाल्याचे समजले आणि त्यामुळे त्याच्या दोन्ही डोळ्यांची दृष्टी गेली. शिवमचा अपघा-त झाल्यामुळे मुलगी त्याची काळजी घेऊ लागली आणि डोळे गमावल्यामुळे मुलीची भीतीही दूर झाली की आता शिवम तिला सोडणार नाही.
यानंतर या दोघांनी पुन्हा आपले आयुष्य व्यवस्थित व्यतीत करण्यास सुरवात केली परंतु मुलीची प्रकृती दिवसेंदिवस खराब होत चालली होती आणि काही काळानंतर त्या मुलीचा मृ-त्यू झाला. त्यानंतर मुलगा पूर्णपणे एकटा झाला आणि त्याने शहर सोडण्याचा विचार केला.
शिवम शहर सोडत असताना त्याच्या शेजाऱ्याने त्याला विचारले की या स्थितीत तुम्ही तुमचे जीवन कसे जगू शकाल तुम्हालातर काहीच दिसत नाही पण मुलाने यावर दिलेले उत्तर ऐकून तुम्हालाही आश्चर्य वाटेल. शिवमने चिंता केल्याबद्दल त्या शेजाऱ्याचे आभार मानले आणि म्हणाला मी कधीही आंधळा झालोच नव्हतो फक्त आंधळा असल्याचे भासवत होतो.
तिचे आ-जारपण आणि कुरुपपणामुळे तिला आता तिची आवड नाही असे मला वाटू नये अशी माझी पत्नीची इच्छा होती. म्हणून मी काही वर्षे अंध असल्याचे भासवत होतो जेणेकरून ती आनंदी राहू शकेल. असे बोलल्यानंतर शिवम तिथून निघून गेला परंतु त्याने अनेक वर्षे त्याग केलेला आणि आपल्या पत्नीवर असलेले प्रेम पाहून शेजाऱ्याच्या डोळ्यातून अश्रू आले.
या कथेतून आपण केवळ धडा शिकतो की जर आपण एखाद्यावर मनापासून प्रेम केले तर त्याचे रंग रूप याचा काही फरक पडत नाही. खरे तर त्या व्यक्तीचा स्वभाव महत्त्वाचा असतो.
